Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς πίστης μας. Ὅπως ἕνα οἰκοδόμημα χωρὶς θεμέλια εἶναι ἀσταθὲς καὶ σαθρό, ἔτσι καὶ ἡ πίστη ποὺ δὲν θεμελιώνεται καὶ δὲν ἑδράζεται στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι νωθρή, ὑποτονικὴ καὶ εὐμετάβλητη.
Ἀκόμα καὶ οἱ μαθητές Του ποὺ τὸν γνώρισαν ὡς Μεσσία καὶ Λυτρωτή, μετὰ τὸν σταυρικὸ θάνατο δειλίασαν καὶ τὸν ἐγκατέλειψαν. Ὅταν ὅμως μαθαίνουν τὰ συνταρακτικὰ γεγονότα τῆς Ἀνάστασης ἀναθαρροῦν, τὸν ὁμολογοῦν ὡς Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ Αὐτὸς ἀφοῦ τοὺς συγχωρεῖ τοὺς ἀποστέλλει νὰ κηρύξουν τὸ μήνυμα τῆς Ἀνάστασης «εἰς πάντα τὰ ἔθνη».
Ὅταν ἕνας γεωργὸς βάλει στὸ χῶμα ἕνα σποράκι σιταριοῦ καὶ αὐτὸ γίνει στάχυ, ἀπὸ τὸ ἕνα ξέρει ὅτι ἔτσι θὰ γίνουν ὅλα. Ἔτσι εἶναι καὶ ἡ ἐπιβεβαίωση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἀνάστασης, ὄχι μὲ λόγια ἀλλὰ μὲ ἔργα. Τὸ θαῦμα αὐτὸ ἦταν ὄντως μεγάλο καὶ ἀπίστευτο. Μέχρι τότε παρόμοιο περιστατικὸ δὲν ὑπῆρχε στὴν ἱστορία. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος ἄρχισε ἀπ’ τὰ κατώτερα πρὸς τὰ μεγαλύτερα καὶ ἀνώτερα, ὥστε νὰ συνηθίσει ἡ πίστη μας. Εἶναι σὰν αὐτὸ ποὺ κάνει ἡ μητέρα, ὅταν τρέφει τὸ βρέφος. Στὴν ἀρχὴ τοῦ δίνει γάλα ποὺ μπορεῖ εὔκολα νὰ τὸ καταπιεῖ, μετὰ τὸ ψωμὶ καὶ τέλος πιὸ στερεὰ τροφή. Ἔτσι καὶ ὁ Κύριος τρέφει τὴν μικροψυχία μας μὲ θαύματα, σὰν νὰ εἴμαστε νήπια ἀτελῆ προχωρώντας βῆμα βῆμα.
Πρῶτα θεραπεύει τὴν ἀσθένεια τοῦ σώματος, ποὺ τότε ἦταν μεγάλο κατόρθωμα, καὶ τέλος φθάνει στὰ μεγάλα καὶ συγκλονιστικά. Ἡ ἐπιτίμηση τοῦ πυρετοῦ ποὺ κατέκαιε τὴν πεθερὰ τοῦ Πέτρου εἶναι τὸ πρῶτο μεγάλο βῆμα, ποὺ προξένησε ἀπορία καὶ θαυμασμό, ἀφοῦ ὅλοι ἀνέμεναν νὰ πεθάνει. Ἐν τούτοις, αὐτὴ σηκώθηκε καὶ ὑπηρετοῦσε καὶ διακονοῦσε τοὺς πάντες.
Ἔπειτα κάνει ἕνα ἀκόμα βῆμα. Ἡ ἐξ ἀποστάσεως θεραπεία τοῦ παιδιοῦ ποὺ κινδυνεύει μὲ θάνατο, εἶναι μήνυμα ἐλπίδας καὶ Ἀνάστασης γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Στὴ συνέχεια ἀνεβαίνει πρὸς ὑψηλότερα θαύματα. Συναντᾶ τὸν ἀρχισυνάγωγο ποὺ ἡ μονάκριβη κόρη του μόλις εἶχε πεθάνει. Φθάνει στὸ σπίτι, ὅπου οἱ πάντες κλαίουν καὶ θρηνοῦν. Ἕνας λόγος ὅμως τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἀρκετὸς ὥστε τὸ κορίτσι νὰ σηκωθεῖ καὶ νὰ ξαναγυρίσει «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴ ζωήν».
Κάνει ἕνα ἀκόμα βῆμα ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ γεγονὸς τῆς Ἀνάστασης. Μᾶς ἑτοιμάζει τὸ δρόμο γιὰ τὴν πίστη τῆς Ἀνάστασης. Ξέρει, γνωρίζει τὴν ἀσθένειά μας, καὶ γι’ αὐτὸ βῆμα βῆμα μᾶς εἰσάγει ἀπ’ τὰ μικρότερα στὰ μεγαλύτερα. Ἡ ἑπόμενη συνάντησή Του εἶναι μὲ τὴν χήρα τῆς Ναΐν. Μία ταλαιπωρημένη καὶ βασανισμένη γυναίκα ποὺ πενθεῖ γιὰ τὸ θάνατο τοῦ παιδιοῦ της. Ἡ νεκρικὴ πομπὴ δὲν ἀφήνει ἀδιάφορο τὸν Κύριο. Ἕνα ἄγγιγμά Του, πάνω στὸ ἄψυχο σῶμα τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἀρκετὸ γιὰ νὰ σηκωθεῖ ἀπ’ τὸ νεκρικὸ κρεββάτι, καὶ νὰ δώσει πάλι χαρὰ στὴν πονεμένη μάνα.
Ἕνα ἀκόμα βῆμα πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση εἶναι ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Ὁ θάνατος τοῦ φίλου του τὸν βρίσκει μακριὰ ἀπ’ τὴν Βηθανία. Τέσσερις μέρες περπατᾶ γιὰ νὰ φθάσει στὸν τάφο τοῦ κεκοιμένου φίλου Του. Καὶ ὅταν φθάνει τὸ θέαμα εἶναι ἀποτρόπαιο. Ὁ ἀπὸ τετραημέρου θάνατος ἔχει ἀφήσει τὰ σημάδια του πάνω στὸ νεκρὸ σῶμα. Παρ’ ὅλα αὐτὰ ὁ Κύριος δὲν διστάζει νὰ μπεῖ στὸν τάφο καὶ νὰ προστάξει τὸν Λάζαρο νὰ σηκωθεῖ καὶ νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ μνῆμα. Καὶ αὐτὸς σὰν ἀπὸ ὕπνο, τινάζει τὴ σκόνη ἀπὸ πάνω του καὶ ἐμφανίζεται μπροστὰ σὲ ὅλους ἀκμαῖος καὶ ὑγιής. Ἐμβρόντητοι καὶ ἄφωνοι οἱ παριστάμενοι γίνονται μάρτυρες τῆς ἀνάστασης τοῦ Λαζάρου, ποὺ γρήγορα ἀπὸ στόμα σὲ στόμα θὰ φθάσει σὲ ὅλη τὴ Γαλιλαία καὶ τὴν Παλαιστίνη. Αὐτὸ ἦταν τὸ τελευταῖο βῆμα πρὶν τὴ δική Του Ἀνάσταση.
Τὸ ἔργο τῆς καθολικῆς Ἀνάστασης ποὺ μᾶς ἐπιφυλάσει ὁ Κύριος φαντάζει τώρα ὁλοένα καὶ πιὸ κοντά. Διότι τώρα δὲν θεραπεύει κάποιον ἀπὸ βαρειὰ νόσο, οὔτε ἐπαναφέρει στὴ ζωὴ κάποιον ποὺ βρίσκεται στὸ τέλος, οὔτε ζωογονεῖται κάποιος ποὺ πέθανε πρὸ ὀλίγου καὶ ὁδηγεῖται στὸ τάφο. Ἕνα νεκρό, σάπιο καὶ διαλυμένο σῶμα ζωοποιεῖται μόνο μὲ ἕνα πρόσταγμά Του. Ἄραγε εἶναι μικρὰ αὐτὰ γιὰ τὴν πίστη μας στὴν Ἀνάστασή Του; Ὅμως δὲν σταμάτησε ἐδῶ. Θέλοντας νὰ στηρίξει καὶ νὰ ἐνισχύσει ἀκόμα περισσότερο τὴν ἀσθενοῦσα ἀνθρώπινη πίστη, μᾶς κατέστησε κοινωνοὺς καὶ τῆς δικῆς Του Ἀνάστασης. Γι’ αὐτὸ κάλεσε τὸν Θωμᾶ νὰ βάλει τὰ χέρια του πάνω στὶς πληγὲς ποὺ ἄφησαν τὰ καρφιὰ καὶ ἡ λόγχη. Γιὰ νὰ βροντοφωνάξει ἐκ μέρους ὁλάκερης τῆς ἀνθρωπότητας «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου, δόξα σοι».
Αὐτὸν εἶδαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Τὸν ψηλάφισαν, τὸν ἄγγιξαν, τὸν ἄκουσαν, τοῦ μίλησαν. Καὶ τὴν ἁγία Του Ἀνάσταση πιστοποίησαν. Αὐτὴν διεκήρυξαν καὶ διακηρύτουν. «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν». Μὴ πλανάσθε ἀδελφοί. Μὴν ἐπιτρέπεται νὰ σᾶς ἐξαπατοῦν. Μὴν ἀπιστῆτε. Ὁ Τάφος εἶναι κενὸς γιατί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν. Μᾶς τὸ βεβαιώνουν καὶ οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Μυροφόρες ποὺ τὸν εἶδαν. Σαράντα μέρες μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του, παρέμενε ἐδῶ στὸν κόσμο, μαζὶ μὲ τοὺς μαθητές Του γιὰ νὰ διαλύσει κάθε δυσπιστία καὶ ἀμφιβολία.
Γι’ αὐτὸ ἡ πίστη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀναγκαία γιὰ τὴν συμμετοχή μας στὴν Ἐκκλησία. Μὲ τὴν Ἀνάστασή Του σκύλευσε τὸν ἅδη, ἐξαγόρασε τὶς ψυχές μας «ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου» καὶ ἔγινε ὁ Κύριος καὶ ὁ Θεός μας. Ἄνοιξε ἔτσι διάπλατα τὸ δρόμο πρὸς τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν σὲ ὅσους ἐπιθυμοῦν νὰ εἶναι «συνοδοιπόροι καὶ συνοδοὶ Του», στὴν σταυραναστάσιμη πορεία ποὺ ἑκουσίως ἐπορεύθη χάριν τοῦ ἀνθρώπου.
Χριστὸς Ἀνέστη !
Πάσχα 2011
